Kans

UIT DE SERIE Dialoog : Mens - Heelal

Mens - Maatschappij

Mens - Bestaan

BRIEF AAN MONDRIAAN EN MALEWICH.

Mijne Heren,
Mijn beeldtaal en verbeelding zijn een logisch gevolg op uw waarden.
Het leven bedient zich van (eind-) punten die een nieuw begin inhouden voor volgende generaties.
In dat besef durf ik denken en handelen in vrijheid en verantwoordelijkheid als leven.
Ik noem die vooruitgang na u PARA - REALISME.
- Het is geen symbiose maar een synthese -
PARA - REALISME = PARA - NORMAAL = PARA - PSYCHOLOGISCH
= Abstract en Realistisch tegelijk als eenheid
als proces dat wordt, is en was.
PARA - REALISME is het leven groter voelen en zien zonder te vervallen in god en duivels als de grote smaakmakers.
PARA - REALISME is een groter besef van een werkelijkheid waarin wij functioneren als leven.
Een leven waarin goed en kwaad niet uiteenvallen in twee delen maar samenspannen en een eenheid vormen.
Een proces dat gaat over de grenzen van ons denken en ook over de grenzen van ons denken tot ons komt als leven.
PARA - REALISME is een versmelting in verscheidenheid waarin de abstractie nog altijd gevoeld wordt en impulsen geeft die levensvatbaar zijn.
Als zodanig herken ik uw beeldtalen hoewel mijn verbeelding een andere is en moet zijn.

Hoogachtend, R.Klomp. Augustus 1982

BRIEF AAN HANS BOHAN.

Rudy Klomp is de eerste pararealist.
Hij is in die zin iemand die het paranormale niet als eigenschap verbijzondert naast een dagelijks leven, maar zijn bestaan paranormaal beleeft. Zijn inzicht bepaalt zijn handelen en het handelen kent een verbinding naar een universele(re) gelaagdheid. Hij verhoudt zich helderziend tot zijn omgeving, ongeacht of de omgeving daar paranormaal, dan wel drie - dimensionaal of soms twee- dimensionaal op reageert.
Tot eenvoud teruggebracht is de verbinding die tot stand komt Rudy Klomp. Dat maakt hem niet alleen afhankelijk van omgeving; het maakt omgeving voor hem levensvoorwaardelijk. Iedere verbinding die tot stand komt ontstaat uit een ontmoeten. Naar zijn omgeving toe houdt dat in dat er steeds opnieuw een relatie wordt gecreëerd. In wezen is er dan in die relatie geen beroep mogelijk op wat was of zal zijn, maar voor alles op wat het moment inhoudt. In die zin kent hij ook geen streven naar statische zekerheden, maar naar het lijkt slechts naar een dynamisch proces.
Zolang zijn omgeving intuïtief of begripvol die weg deelt zal de lijn harmonieus en een opgaande zijn. Is er echter onbegrip of erger nog, ontstaat een tijdelijk volgen omwille van het volgen dan ontstaan op den duur ontsporingen.
Zijn inzet voor zijn omgeving is groot, hartstochtelijk en in sommige tijden bovenmenselijk. Zijn verwachtingspatroon naar zijn omgeving is daar zonder twijfel in overeenstemming mee. Dat daaruit ontstemde momenten zullen volgen is duidelijk, maar nooit zullen die momenten een menselijke maat bepalen.
Alles wat menselijk is, is hem bekend. Onmenselijkheid ook, maar dat is hemzelf vreemd. Hij kent geen hiërarchie en legt in die zin nooit wat op. Het is eigenlijk de wilskracht van de omgeving die zorg draagt voor het al of niet harmoniëren van de relatie; een wilskracht die de omgeving karakteriseert en vormt. Bij een karaktervol ontmoeten is het als een ontmoeten van these en anti - these waaruit een synthese ontstaat of in dat geval Rudy Klomp als levend symbool.
Tot nu toe heeft hij geen omgeving gekend die in overeenstemming was met zijn eigen vermogens. Dat betekende dat hij vanaf zijn jeugd in een positie heeft verkeerd, waarin hij verhoudingsgewijs meer moest geven dan ontving om tot een verbinding te komen. Zijn karakter - nobel en trouw - heeft ruim 42 jaar zich moeten verhouden tot een omgeving die tekorten inhield. Zijn wilskracht heeft daarmee voortdurend onder (te) hoge druk gestaan.
Bewust van dit proces geeft hem dat, wat ik eens noemde, een smartelijk zelfbesef. In alles wat hij aangaat is dit bewustzijn aanwezig en voelbaar. Mogelijk hebben deze ervaringen er voor gezorgd, dat een deel bewustzijn soms meer niet aanwezig is dan wel als enige ontsnappingsclausule om toch te overleven. Een verhouding die ontstaat en ook bewust volgt zal soms stuiten op een moment waarop de verbinding ook ontbinding kent. Een moment van eenzaamheid dat onuitsprekelijke is.
De tragiek van Rudy Klomp en van zijn bewust zijn is dat de opgaande lijn en daarmee een evolueren in iedere verbinding die ontstondgeen vervolg kende en bij de verbinding ophield. Sterker nog, juist als evoluerend vervolg geen verbinding meer inhield.
Voor de toekomstige jaren en ontwikkelingen is het naar mijn gevoel essentieel dat een omgeving ontstaat die harmonieert met zijn talenten. Alleen dan kunnen namelijk verbindingen ontstaan die verder uitdragen. Of anders gezegd: Alleen het ontstaan van meer en groter harmonie houdt meer verbindende omgeving in. Ook die omgeving zal mogelijke ontsporingen in zich dragen, maar tevens een evolutielijn kennen die in feite tot nu toe alleen hemzelf betrof.

C.Douma. Februari 1985

BRIEF AAN BEN AKKERMAN.

Ik heb natuurlijk nog veel nagedacht over wat je zei aangaande het objectkarakter van je werk.
Maar steeds als ik je werk voor mij zie, ontsnapt het aan het ding-zijn. Het ding sprak terug vanuit een spirituele achtergrond. Het werd meer dan een object, meer dan een sieraad door een edelsmid gemaakt.
Jouw doeken gaan over de grenzen van het object-zijn, zoals het kunst betaamt. Het wordt meer dan verf en linnen. Meer dan een intellectueel hoogstandje geïllustreerd door verf en linnen.
Het is het voelbare spirituele leven wat zich uitdrukt in de kunst door alle eeuwen heen in een andere vorm van 'fantasie' die het denken zichzelf wil opleggen. In die zin wil het zich heden ten dage tonen in jouw werk als een ding, als een object. Autonoom.
Maar voor mij is het niet anders dan Mondriaan qua spiritualiteit. Alleen nam dat wat ik de 'fantasie' noem in het denken een andere vorm aan als kunst. En altijd is het hedendaagse denken er in te herkennen als levenshouding. Bij jouw werk denk ik een materialistische - positivistische levenshouding met als diepste 'geloof' dat alles uit toeval ontstaan is.
Minder sterke geesten dan jij sprongen na dit overdacht te hebben van de Eiffeltoren of verdronken zich. Anderen bepaalden juist het gewetenloze recht van de sterkste. En maar enkelen konden met de wetenschap van het toeval als bron leven in harmonie.
In mijn denken zijn andere conclusies ontstaan die weer een andere 'fantasie' als werkelijkheid voortbracht vanuit paranormale ervaringen. En onze gezamenlijke ervaringen en denken vormen een groter geheel en probeer ik in mijn werk te verbinden en tot een groter bewustzijn over de werkelijkheid voor te dragen.
Vanuit deze hoek verzamel ik kunst. Te veel verzamelaars zien schilderkunst alleen maar als schilderkunst. Als een mooi object. Als een ding. Zoals ze ook een mooie diamant (een River bijvoorbeeld) kopen. Maar een diamant (ontstaan uit toeval) trilt niet van geestelijk leven, van bewust zijn.
Dat doet een schilderij voor mij wel op de eerste plaats. Een kunstwerk in die zin straalt bewustzijn uit. 'Hedendaags' bewustzijn wat in het werk door alle eeuwen heen te herkennen is. Of het nu een icoon is of een schilderij van jou, altijd zegt het iets van het denken in een bepaalde tijd.
Jij 'gelooft' in het object, in het autonome en in het toeval. Ik kan dat niet. Voor mij is alles verbonden en bestaat het één niet zonder het ander en in diepste wezen lost het autonome - het object, het ding - zich op in een geestelijke sfeer, waaruit het als werkzaamheid ook geboren was en is gelijktijdig. Dat herken ik in goede kunst. Hoe het er ook uit ziet nu en door alle eeuwen heen. Kunst is kunst en als zodanig voelbaar gaat het boven vakmanschap uit.
Ik zie te veel illustraties, te veel eigentijdse historie - schilderkunst zoals vroeger een Rochussen bijvoorbeeld. Ik ben er van overtuigd dat veel zogenaamde kunst van nu in de toekomst afvalt als illustratieve historiestukken zonder meer. De 'Slag bij Waterloo' als gegeven.
Ooit was een schilder als Tadema de duurste schilder ter wereld. In de vorige eeuw betaalde men voor hem al 6 miljoen. Nu brengt hij nog geen 10.000 gulden meer op. Zo heb ik horen zeggen. Terwijl men Van Gogh zag als een mislukte impressionist die niet kon schilderen en het impressionisme niet zou begrijpen. En Mondriaan zag men als een lappendeken. Men herkende niet de nieuwe of vernieuwende impuls in hun denken.
Niet het spirituele in hun werk. Vanuit het spirituele zijn al die verschillende 'fantasieën' over de werkelijkheid voor mij zéér menselijk.

Met vriendelijke groet, Rudy Klomp. Februari 1988

BRIEF AAN EEN BEZOEKER.

Je vraag op de tentoonstelling 'Een wolf wordt nooit een hond' bleef mij plagen. Waarom?
Ten eerste was het één van de meest interessante vragen die gedurende de expositie werd gesteld.
Ten tweede betreft het een materie die mij mateloos boeit.
En ten derde had ik het schuldige gevoel dat wij met te weinig geduld je vraag beantwoordden.

Je keek naar een schilderij van Rudy Klomp, getiteld 'De Kus' uit 1977, en vroeg om uitleg.
Want, zei je, wat mij fascineert is een foto die ik ken van een paprika die tegelijkertijd abstract één paprika is. Abstractie en werkelijkheid vechten allebei om mijn aandacht.
Maar, was je vraag terwijl je wees op het schilderij van Klomp, hoe moet ik deze abstractie begrijpen?
Als eerste antwoord verwezen wij binnen de schilderkunst naar het werk van Gerrit Benner.
Zijn relativeren van abstractie en werkelijkheid bleek je te kennen, maar dat hedendaagse opvattingen onder jongere schilders de gelijktijdigheid binnen die weergave benadrukten was nieuw voor je. 
Dit soort overwegingen - maar ook jouw vraag - zijn terug te voeren naar een lange reeks van steeds veranderende opvattingen over het verbeelden van de werkelijkheid.
Hedendaagse opvattingen (kunst, wetenschap, filosofie) leveren steeds weer 'hedendaagse verbeeldingen' op.In dat licht bezien is je vraag zowel eeuwen oud als van nu.
In onze tijd wordt dat binnen de schilderkunst vertaald naar voorstelling en plat vlak.
Maar de renaissance-mens bijvoorbeeld zou het vertaald hebben naar voorstelling en perspectief.
Wij hebben al eens geschreven dat de twintigste eeuw de eeuw van de abstractie is.
Nu de abstractie algemeen is geworden, wordt herbezinning noodzakelijk.
Dat beschrijft de kern van je vraag.Hoe moet het verder?

Begin 1900 veroverde Mondriaan (e.a.) het platte vlak en daarmee de eerste abstractie.
Het was een moeizaam proces waarin Mondriaan eindeloos overwoog dat twee lijnen bij kruising nog altijd een illusie van diepte opriepen, hetgeen hij vlak voor ziijn dood trachtte op te heffen door de horizontalen en de verticalen in blokjes kleur weer te geven.
Vervolgens verhief de Amerikaanse criticus C.Greenberg in de jaren vijftig het platte vlak tot absoluutheid.In de jaren die volgden tot nu hebben opvattingen over abstractie en werkelijkheid een grote vlucht genomen en net als op andere terreinen: één (absolute) gedachte is er niet.Heterogene inzichten zijn ook in de beeldende kunst van zeventig, tachtig en negentiger jaren terug te vinden.
De lange weg van de abstractie die begon met de transformatie van de werkelijkheid naar het platte vlak; vervolgens het platte vlak een centrale plaats gaf en van daar uit opnieuw een abstracte ruimtelijkheid aan de orde stelde, heeft vooral de laatste twee decennia visueel verschillende kunst opgeleverd.
Veel schilders hielden rond 1970 zelfs op met schilderen om zich op andere media toe te leggen.
Fotografie en objecten in de ruimste zin (o.a.) boden hen andere mogelijkheden om abstractie en werkelijkheid vorm te geven.
De natuur speelde in die hele ontwikkeling van de abstractie een niet te onderschatten rol.
Mondriaan vertrok vanuit de natuur naar de abstractie, terwijl in de eind zestiger jaren J.Dibbets door middel van fotografie de abstractie die \'leeg\' was geworden weer richtte op de natuur.
Deze 'natuurlijke' abstracties waren een synthese van abstracte principes en natuurlijke gegevens.Jouw 'abstracte' paprika!

Dat brengt mij tot de feitelijke reden van deze brief.
Het deed mij oprecht plezier je vraag te horen naar aanleiding van Klomp's werk.
Jaren geleden stelde hij de hypothese van het tijdvlak en de handzaam geworden tijd.
Vanuit dezelfde verwondering die jij voelde naar de 'abstracte' paprika, ontwikkelde Klomp begin zeventiger jaren een opvatting (Pararealisme en Concrete Abstractie) die gelijktijdig de mogelijkheid liet, een ruimtelijkheid of een abstracte voorstelling waarin de ruimtelijkheid een bewust onderdeel is van de compositie, waar te nemen.
En zoals binnen de natuurkunde de wetten van Newton wel passen binnen de wetmatigheid van de nieuwe fysica (quantummechanica) geldt dit niet andersom.Het zijn verschillende wetmatigheden.
In Klomp's schilderij, en daarmee beantwoord ik je vraag, zijn dus Compositie en de Kus ook verschillend van wetmatigheid.
Misschien het beste te vergelijken met de begrippen golf en deeltje uit de quantummechanica.

C.Douma. Mei 1994

Uitgave naar aanleiding van de tentoonstelling ' Een wolf wordt nooit een hond'.
23 April tot en met 21 Mei 1994
Stichting Pararealisme Spinnerstraat 27 te Enschede 1994

'LETTER' TO KOKOLIA.

Enschede, 11 oktober 1995

Jouw tekeningen - aquarellen zijn intrigerend als gegeven. Maar het meeste boeit mij als kunstenaar het tekeningetje waarin als een mutant twee letters het woord EI vormen.
Toeval of kans? Toeval is blind gebeuren waarop bewustzijn áchteraf pas reageert! Maar kans vraagt om bewustzijn vóóraf!
Wat is er in die tekening aan de hand? Zelfs is het mogelijk dat onbewust je als kunstenaar geïnspireerd bent en je dat pas later gaat inzien. Het lijkt er op dat het bewustzijn net als licht twee wetmatigheden bezit namelijk golven of deeltjes. Een paranormaal en een normaal gebeuren als bewustzijn wordt dan mogelijk, óók omdat bewustzijn wel te onderscheiden maar niet te scheiden is van energie = licht = golven of deeltjes wetmatigheid.
Een medium = paragnost, kan als bewustzijn tunnelen = quantumleap, maken = golven of deeltjes bewustzijn aannemen als werkzaamheid. Maar hoe dan ook blijft het als bewustzijn functioneren = creëren.
Het creëert uitgaande van wat het normale bewustzijn aangeeft méér dan een normaal menselijk bewustzijn. Het is meer dan de som der delen! Méér bijvoorbeeld dan jouw tekening wil laten zien vanuit jouw bewustzijn! Er ontsnapt iets aan (jouw) bewustzijn!
Iets wat als toeval geïnterpreteerd wordt te vaak. maar in werkelijkheid geleid wordt = intuïtieve inspiratie. Ik zelf heb enkele keren meegemaakt, Kokolia, dat ik voor dat ik aan een doek goed en wel was begonnen of het weg wilde gooien (!) helderziende beelden te zien kreeg die al aangaven dat het een topper zou worden als kunstwerk!!!
Ik zag onder andere de Olympische ringen en het podium voor de kampioenen. Het schilderij zou nummer één = 1 worden!!! 
Het werd ook een topper!!! ook toen ik eens een doek wilde vernietigen kreeg ik helderziend te zien dat ik door moest gaan en het en topper zou worden!!! Tot mijn verbazing kwam het uit.
Zo werd ik vaak geïnspireerd. Rebusachtige, cryptologische beelden van een groter bewustzijn dat het 'normale' bewustzijn infiltreert en zo richting geeft. Het zou heel goed mogelijk daarin zijn dat ik in het rebusachtige beeldgegeven ook jouw tekening met de twee letter EI tegen kom.
Het zou kunnen betekenen dat als ik naar een persoon helderziend kijk, dat die persoon paranormaal begaafd is maar het zelf nog niet weet......, maar de letters = beelden, vallen al meer dan associatief samen en vormen een betekenis = richting, in het (normale) bewustzijn!
Toeval of kans?
Ik onderzoek steeds bewuster het terrein van de inspiratie = andere wetmatigheid van het bewustzijn. Het is mogelijk gebleken, Kokolia de inspiratie 'genetisch' te manipuleren!!! Er een Poltergeist van te maken!!! Maar ook een mensidentiek gestructureerd en zelfbeslissend wezen als bewustzijn!!!
Dan is er mee te communiceren.
In cryptologische rebusachtige beelden word ik deelgenoot gemaakt.
De quantummechanica = zuivere energie, is een wetmatigheid die het mogelijk heeft gemaakt in ons bewustzijn nieuwe gedachten over de werkelijkheid toe te laten. De grote verrassing was voor enkele jaren geleden dat bewustzijn de zuivere energie naar haar hand zette = structureerde.
Een wetenschapper zei aarzelend en bijna wanhopig ook:" Het lijkt er op dat de quantummechanica zonder bewustzijn niet compleet is!
Wat is bewustzijn? Niemand weet het, Kokolia. Is jouw associatie met het alfabet een toeval of een kans? Als medium-kunstenaar gebruikte ik soms een geparachuteerde tekst! Zoals in jouw tekening het begrip EI zich laat zien = 'zien' (?)
Misschien moet jij straks net als die quantummechanica wetenschapper ook concluderen dat jouw kunst zonder EI niet compleet is .......
In ieder geval, Vladimir Kokolia, geeft jouw kunst mij een 'basis' voor vertrek = ontwikkeling = EI als mogelijkheid = kans!!!

Vriendelijke groet, Rudy Klomp.

BRIEF AAN EMO VERKERK.

Rondlopend door het Rijksmuseum Twenthe werd ik geconfronteerd met achttiende-eeuwse kunst uit de kelder van het museum.
Op groot uitziende wasrekken werd dat getoond en het stemde mij niet vrolijk.
Wat een kleinburgelijke mooidoenerij. En vaak ook nog allerbelabberst vormgegeven.
Het kwam over het algemeen gezien niet boven het kunstnijverheidsdenken uit.
En dan die zelfgenoegzame koppen. Alleen zulke koppen durven zich zo protserig te tonen en verheven te voelen boven de in hun tijd creperende arme sloebers.
Je moet wel een hufterige kunstenaar zijn om armoede te romantiseren in aandoenlijke tafereeltjes en er wat luizige centen aan te verdienen.

De achttiende-eeuwse schilderkunst was een schim geworden van de zeventiende-eeuwse.
De kleinburgerij triomfeerde daarin. Kunst gereduceerd tot een mooi plaatje. Nu goed voor een provinciaal museum.
En dus dropte men deze plaatjesmakerij in Enschede. En zitten wij er mee.
Gelukkig is in het Rijksmuseum Twenthe óók middeleeuwse kunst te zien van een bijzondere mediamieke gevoeligheid. Ik denk dan aan de kleine portretten waarin de ziel van de geportretteerden voelbaar aanwezig is.
Dwars door alle eeuwen heen. Kleine schilderijen maar o zo groot.
En wat te zeggen van zo'n intens verbeelde Jezus op iets wat op een ezel wil lijken? Het hele gebeuren kan zo weer door de straten rollen. En het aangevreten beeld van Anna raakt je nog steeds. Wat een overdracht!
Hier valt het oneindige kleine en het oneindige grote in het oneindige samen. Zie de mens.
Als je dat vergelijkt (wat je maar beter niet kunt doen) met die nietszeggendheid uit de kelder van het museum ..........

En toch zag ik er (nog) veel mensen rondlopen die de andere zalen oversloegen. Kijkend met een air van gewicht. Zoals je ze ook op de Roombeek in Enschede ziet rondlopen.
Een retrowijk waar Enschede de Gouden Pyramide voor kreeg. Er zijn veel overeenkomsten met het achttiende-eeuwse denken.
Maar dit terzijde. Terug naar de kunst in het Rijksmuseum Twenthe.
Nadat je een wit gordijn aan de kant geschoven hebt, treed je een totaal andere sfeer binnen.
Een intentie wordt voelbaar die niet minder sterk aanwezig is dan in de eerder genoemde middeleeuwse kunst. Maar nu betreft het eigentijdse vormgeving. 
Kunst van Emo Verkerk. Verzameld door de internationaal bekende galeriehouders Geert van Beijeren tot Henegouwen en Adriaan van Ravesteijn.
Geschonken in langdurig bruikleen aan het Rijksmuseum Twenthe. Een internationale verzameling van hoge kwaliteit viel Enschede en daarmee Twente in de schoot.

Emo Verkerk is na de computerkunstenaar van het eerste uur, Peter Struyken, de tweede kunstenaar op rij uit de verzameling die getoond wordt. Dat belooft dus nog wat.
Het is of Emo Verkerk zijn geportretteerden terug voert naar genenpoel en memenveld. Om ze van daaruit opnieuw vorm te geven.
Het verleden is in het heden aanwezig als iets van ons allen. En niet in het minst van Emo Verkerk zelf.
Misschien zijn er maar enkele kunstenaars te vinden met een vergelijkbare uitzonderlijke kwaliteit. Te denken valt aan Marlene Dumas en Luc Tuymans. Maar vergeleken met hen is Emo Verkerk intiemer.
Emo Verkerk leeft teruggetrokken van de kunstwereld. Het is hem te veel een circus geworden. Een wereld waar weer vraag is naar mooie nietszeggende kunstwerken. Of om kunst als belegging.
Kunst die niet aan het publiek getoond zal worden omdat ze gekocht bij de kunstenaar rechtstreeks verdwijnt in een bankkluis. Een treurige ontwikkeling.
Gelukkig komen er nu jonge kunstenaars in opstand tegen dat lege denken. Ik zag ook jonge mensen geïnteresseerd rondlopen bij het werk van Emo Verkerk. Dat geeft hoop.
Je moet wel eerst een wit gordijn in het museum aan de kant schuiven.

Rudy Klomp. 10 December 2007

Deze brief is gepubliceerd in DE ROSKAM, onafhankelijk weekblad voor Twenthe. (Jaargang 34 nummer 2) op vrijdag 11 januari 2008. Tevens is de brief na invitatie van Elvira van Eyl voorgelezen op de Kunstacademie (AKI) te Enschede en met applaus gehonoreerd.

PARAREALISME

BRIEF AAN AMY WINEHOUSE.

Allerbeste Amy! Wat een gevoel. Wat een overdracht.
Wat een expressie. Wat een tijd(geest) zet je daar op het podium neer.
Wat een doemscenario ook. Wat een zwart gat!
De wetenschap heeft haar grenzen bereikt en het zwarte gat,
de negatief gedachte energie bleef over.

Waar Blondie het HEMA-meisje met al haar gevoel en lege denken
verbeeld heeft, heb jij de negatieve energie verbeeld.
De hopeloze strijd van het gevoel in het zwarte gat .....
Het zwarte gat werd je muze. En je zocht daarbij een man.....
Die verbeelding, die vormgeving heb je tot kunst weten te verheffen!
En lieve Amy, dat is tegenstrijdig om te beseffen want het
zwarte gat kent geen verheffing!
Kent geen kunst, geen hoop, geen verlangen, geen verwachting.
Het zwarte gat, lieve Amy, heeft geen haar..... Jij des te meer!

Haar als symbool van FANTASIE . Leven = kunst.
En kunst betekent iets. Hoe dan ook.
Het zwarte gat betekent niets. Kan niets betekenen.
Jij, Amy Winehouse, betekent wat.
Het menselijke wanhopige zoeken in een autistische maatschappij.
In een a-sociale denkwereld.

Maar, lieve Amy ....wij als kunstenaars, hoe afwijkend ook
en juist daardoor, zijn niet los te denken van de maatschappij.
Kunst betekent geest. En geest betekent éénheid.
Het zwarte gat krijgt haar door ons!
Lang haar was altijd al een symbool van emotie en kracht.

In de jaren na 1980 lieten veel technisch ingestelde denkers
hun hoofd kaal scheren als symbool, nee, men noemde dat metafoor,voor het verstand.
Liefde was in dat verstandelijke denken een bijzaak. Een restvorm van toeval.
Het zwarte gat baarde verweesde kinderen.

Kinderen die Amy Winehouse heten. En wat doe jij dan, lieve Amy?
Wat doe jij met al je gevoel als je die verweesde kinderen,
als jij jezelf daar tussen ziet als tijdgenoot?
Zien is iets anders dan kijken.
En als kunstenaar wéét je dat! Je voelt het! Je gaat 'zien'. 

Ik noem dat Pararealisme.
Een stroming die dwars door het zwarte gat gaat en de verweesde
zielen een KANS geeft. Echte kunstenaars wéten het.
Met die kracht in ons overleef jij het zwarte gat.
Dat heet geluk.
En dat wens ik je toe.

Rudy Klomp. Juli 2008

LETTER TO RACHAEL HUNT. (Rachael Salley)

Dear Rachael,
In 1983 you gave a demonstration at Harmonia Enschede Holland. About 250 people were present.
I did come with some friends and we entered the house last.
Only on the first row some chairs were free. You looked at us and then you started the reading.
The chairman of Harmonia Enschede wanted to finish the evening . It was 22.30 hours, but then you said:" Wait. I saved this man, here on the first row, immediately when I saw him coming in, for the end of the evening. This man is very special. He will be helping lots of people in the future! You are spiritual gifted and a healer."

Then you said to me: "Don't be frustrated. Be patient! Everything will work out the way you want it. Be patient! Be patient!"
Also you told me something about my grandfather and his work = hard labour.
Dear, dear Rachael, you were most impressive! An extraordinary medium.

Through the years I had a very difficult live as an artist = painter.
Blame me?
I often remembered - and special lately - your words.
And many times my friends 'repeated' : "Be patient!"

But now you are ( = your prediction) on the winning side.

I am getting well known as a Pararealist!
Look now at www.pararealisme.nl

It is known now to that effect that it succeeds surrealism in art.
I raised (along with friends) a new tendency.

With love, Rudy Klomp. July 24 2008
(This letter is typed for me by a friend = Clasina Douma.)

BRIEF AAN HAN PAPE.

Pararealisme krijgt nu eindelijk z'n kansen.

In 1975, het nieuwe jaar was net begonnen, liep ik door het Stedelijk Museum Amsterdam.
Toen was het nog één van de vijf beste musea in de wereld voor wat men eigentijdse kunst noemde. Ik zag al die verscheidenheid aan INSPIRATIE tentoongesteld. Soms meer transpiratie dan inspiratie of andersom. Maar hoe dan ook klonk in alle werken geestelijk bestaan door.
Dat veranderde radicaal vanaf 1980 toen geest als leidraad uit de kunst geweerd werd.
Het materialistische denken werd hoofdzaak.
En niet alleen in de kunst.
Al gauw woekerde het overal.
De kunst werd leeg van vorm. De grote leegte, het zwarte gat, het nihilisme vierde hoogtij. Esthetiek, decoratie poogde de leegte nog te versieren.

Ik wilde die leegte opvullen met alles wat ik voor 1980 als geïnspireerde kunst had ervaren en noemde dat pararealisme.
Dat werd mij niet in dank afgenomen. Hakkelend en stotterend bij zoveel geestelijk gewicht ging ik dwars door de grote leegte die mij als kunstenaar overviel.
Buiten de kunstwereld was het niet beter. Het cynisme kroop uit alle hoeken en gaten. In het beste geval hulde het zich in ironie.
Het Pararealisme werd genegeerd, belachelijk gemaakt en bestreden.

Het materialistische denken in de kunstwereld is niet de wereld van de kunst. Geest betekent eenheid. En dat staat tegenover een materialistische denken dat chaos, toeval en fragment inhoudt.
Toeval maakt de mens tot haar slachtoffer. Je kunt er alleen achteraf op reageren. Maar kans vraagt om inzet vóóraf. Ik geef het primaat aan de geest.

Pararealisme.
Een begrip dat nu door mensen in de kunst, film en literatuur in de hele wereld wordt ingezet.

Rudy Klomp, beeldend kunstenaar. Augustus 2008

Deze brief is gepubliceerd in de DE ROSKAM, onafhankelijk weekblad voor Twente, (Jaargang 14 nummer 34) op vrijdag 22 augustus 2008.

BRIEF VOOR EEN OVERLEDENE.

Geachte Aanwezigen,

Wat betekent Aanwezig zijn?
Stel dat onze gedachten hier betreffende Tante Annie een eenheid uitdragen.
Geest betekent eenheid.
Daarin is Tante Annie aanwezig.
Maar ook wij als geestelijk bestaan.
In de geest is een ontmoeting altijd mogelijk, omdat zij een andere werkelijkheid is dan die van de wereld en de dingen.
Van dat laatste heeft Tante Annie nu afscheid genomen. Maar in de geest is zij nog bij ons. Ook al wil ons verstand ons wijs maken dat alleen de wereld en de dingen bestaan. Diep in ons voelen wij anders. Zeker op een dag als nu.
De mens is meer dan een ding op aarde. De mens kent ook een geestelijk bestaan.
Die Aanwezigheid is voelbaar in ons handelen in de wereld. Bij de een wat meer dan bij de ander. Maar bij Tante Annie was het altijd meer. Hoe eenvoudig ook zij in het leven stond. Hoe armoedig zij het ook had na de oorlog.
Altijd was zij de reddende engel in nood. Het centrum van de familie.
En daarmee nam zij de taak over van de te vroeg overleden moeder.

Haar moeder, onze diep gelovige Opoe: 'Als je alleen van je eigen kinderen houdt, wat doe je dan meer dan een misdadiger?'

Ik was te jong om zo'n vraag te begrijpen. Maar Tante Annie nam het over in de praktijk van het leven. Veel later begreep ik de grootheid er van.
Een grootheid die haar nu opgenomen heeft. Een engel is terug gegaan naar haar oorsprong. De oorsprong van ons allen.
En hoe verdrietig wij hier ook over zijn enerzijds, anderzijds weten wij dat zij het verdiend heeft na een lang en moeizaam leven waarin zij ook gelukkig is geweest.
De laatste jaren verdween langzaam maar zeker de wereld en de dingen uit haar geest. Steeds meer werden wij geconfronteerd met haar ziel als bestaan.
En nu met haar geest.
Zij is dichter bij ons dan wij kunnen beseffen.
Het verdriet overmant ons nog te veel.
Maar op een dag weten wij haar Aanwezig.
Als nooit tevoren.
Lieve Tante Annie, je was altijd al een engel. Je bent weer thuis.

Rudy Klomp. 29 Juli 2008

BRIEF AAN LINDA BERNHARD.

Leuke vraag: "Is een astronaut/ruimtevaarder een outsider?"
Zo voel ik mij in de kunstwereld die postmodern is geworden. Men wil mij een laat-modernist noemen. Ik houd het maar op een pararealist. Ik denk dat de geschiedenis met ons nog niet klaar is. Uiteindelijk zijn we allemaal insiders als het om het leven gaat. En daar gaat het in wezen om.
Leven. Geestelijk bestaan. Bewustzijn. Wel te onderscheiden maar niet te scheiden.
De wetenschap heeft dat ge-apartiseerd. Zoals de politiek dat ook met mensen heeft gedaan.
It's time for change, zei Obama. En er gaat een golf van leven, geestelijk bestaan, bewustzijn over de wereld. Mensen zijn ziek geworden van het postmoderne denken. Van het nihilisme, Linda.

Het postmoderne denken heeft in het memenveld een POLTERGEIST veroorzaakt. En op die manier corrigeert het memenveld nu de memen = denkstructuren, door zichzelf als memenveld te herstellen. Maar ook om via INSPIRATIE richting te genereren.
Door alle tijden heen is de INSPIRATIE nooit gestorven.
Vormen veranderden. Desnoods via POLTERGEIST- gebeuren. Maar ook door positieve impulsen, Linda, die wij als INSPIRATIE (h)erkennen. In zo'n klimaat van denken is er nu een golf van verzet ontstaan die Obama heet. Vroeger o.a. Jeanne d'Arc heette en nog verder terug in de tijd Jezus. Het is slecht met ze afgelopen als geïnspireerde levens. Als impuls uit het memenveld = groter bewustzijn = worden. Het verstoorde (of herstelde) de gevestigde orde. Het is maar hoe je het bewust bent, Linda.

Het postmoderne denken heeft mijn inzet (of verzet) gek verklaard. Als een waanbeeld afgedaan. Wie, oh wie is nu laatmodernistisch te noemen? Ik hou het er maar op dat ik mijzelf het beste met Pararealisme omschrijf. Meer filosofisch dan theoretisch te (be)grijpen ben als impuls/inspiratie.
Leven = kunst.
En daaruit, min of meer bewust, ontstaan vormen/uitingen. Voor mij is kunst uiteindelijk INSPIRATIE. Iets wat boven de vormgeving uit gaat. in ieder geval er niet in blijft steken. Integendeel, er zich mee verhoudt.
Het memenveld kent ons maar wij zijn niet haar wil. En dus wordt er heen en weer invloed uitgeoefend. Corrigerend/inspirerend.
Memen, memen - memen, memenveld.
Genen, genen - genen, genenpoel.
Zo iets in een eerste voorstelling om er greep op te (kunnen ) krijgen = bewustzijnssprongen.
Alles wat de gevestigde orde als afwijking ziet wordt als gek weggezet. Is de Art Brut zichzelf als gevestigde orde gaan zien in de kunstwereld? Geen echte Outsider meer? Postmoderne vorm om de vorm ? De vorm als inhoud? Ik denk het!

Waar zijn de echte eigentijdse ruimtevaarders?
Geest (be)tekent éénheid, zo schreef ik je. Wat die geest is,vraag je??? Een woord, een begrip, een gevoel van sfeer. Zo iets! INSPIRATIE. Zo iets!
In ieder geval iets wat aan ons menszijn trekt en zich uiteindelijk als éénheid laat voelen. 
Zowel in het POLTERGEIST-gebeuren als wel in de INSPIRATIE door alle tijden heen.
In die zin kun je Hitler-Duitsland zien als een POLTERGEIST-(re)actie vanuit het memenveld.
Dat zal een andere kijk geven op de geschiedschrijving.
Zo ook wat de begrippen Jahweh, God, Allah betreft.
Zo ook wat de psychiatrie betreft.
Zo ook wat de politiek betreft. Klimaat of sfeer?
Ik denk dat het 'Onderzoek naar het gebied van de INSPIRATIE' veel kan verhelderen. Nu en in de toekomst.
Is dat Art Brut uit kosmos of niet? Goed, ik zal het tussen aanhalingstekens voor je zetten:"Art Brut uit kosmos".
POLTERGEIST of INSPIRATIE.

Veel liefs, Rudy Klomp. November 2008

BRIEF AAN MEMENVELD.

Op een dag moest een oude man het leven verlaten.
Zijn lange en arbeidzame bestaan zat er op en hij stierf.
In het memenveld aangekomen wees men hem twee ruimten aan.
Daaruit mocht hij kiezen.
De eerste ruimte die men hem toonde werd bevolkt door mensen die bedroefd voor zich uit keken.
Het was er stil. Men sprak niet maar zat ongelukkig bijeen aan een lange tafel.
Op die tafel stond een grote pan hutspot.
Daarnaast lagen lepels met bijzonder lange stelen.
Tè lange stelen om ze naar de mond te brengen.
Niemand kon zo eten en men staarde hongerig langs elkaar heen.
De man keek langdurig rond waarna men hem verder leidde.
Even later bevond hij zich in een ruimte identiek aan de eerste.
Ook hier verbleven mensen.
Ook hier was een lange tafel en lepels met tè lange stelen.
En ook hier stond een dampende pan hutspot en rook het heerlijk.
Maar wat een verschil!
Er werd gepraat en gelachen.
Er heerste een vrolijke sfeer.
Men voerde elkaar met de tè lange lepels.
Stomverbaasd bekeek de man het en vroeg aan zijn begeleiders:
" Waarom zijn deze mensen zichtbaar gelukkig terwijl de omstandigheden - vergeleken met de vorige ruimte - toch niet anders zijn?"
" Dat komt," antwoordde men hem, "omdat deze mensen weten dat je elkaar moet voeden."

Linda Bernhard. November 2008 

BRIEF AAN ANS VAN BERKUM.

Leven op de rand van de cirkel.
Leven op de rand van buitenspel.
Sinds 1980 is het begrip Borderliner een officieel verklaard ziektebeeld. Ook wel een handicap genoemd.
Maar in de kunst is het een positie die het mogelijk maakt om zowel naar binnen als naar buiten te kijken.
Ik heb dat Para-realisme genoemd. Het buiten bewust als inhoud van binnen en andersom.
In de nieuwe natuurkunde is dat niet zo verwonderlijk meer te denken.
Hoewel het postmoderne denken dat rond 1980 opkwam het Pararealisme voor gek verklaarde. De vorm was inhoud geworden. Er waren geen grenzen meer in dat denken.
Op het moment dat men in de psychiatrie het begrip Borderliner introduceerde.
Leven = kunst.
Maar niet voor het postmoderne denken dat iedere inhoud naar het rijk der fabelen verwees.
Alles was waan. Drogbeeld. Illusie.
En het Pararealisme werd als patiëntenkunst afgedaan.
Dat kwam mij bekend voor. Rond 1920 had het moderne denken kunstenaars ook buiten het kunstcircuit gezet. Nu zijn die kunstenaars bekend onder het begrip Art Brut en als zodanig in de kunstgeschiedenis geplaatst / herkend.
Maar (nog) niet erkend. Jij hebt je als Directeur van museum De Stadshof er voor ingezet als geen ander. Het heeft niet mogen baten. Integendeel.
Als kunstenaar heb ik het begrip Art Brut als geuzennaam voor mijn kunst aangenomen.
Art Brut uit kosmos .......
Ik voel mij een geïnspireerd kunstenaar en verwijs naar een buitenartistieke achtergrond.
Waarin heden, verleden, toekomst als één beeld, als nu aanwezig is.
Surrationeel. Bovenbewust.
Mijn brieven die ik je schreef werden door jou gelezen en in liefde ontvangen en beantwoord.
Dat kan niet van iedereen gezegd worden. Meestal werden mijn brieven ter kennisgeving aangenomen.
De tijden veranderen.
De geest die in het postmoderne denken met het badwater werd weggegooid, is men aan het herontdekken. De memen vliegen nu de pan uit.
Pararealisme is een begrip. De geïnspireerde Borderliner kijkt van buiten naar binnen en creëert een nieuw bewust worden.
Maar jij wist het al.
Leven = kunst.

Rudy Klomp. November 2008

BRIEF AAN ENNO DE WITT.

Zie je wel waar ik goed voor ben? Discussies aan tafel bij jullie thuis. Nooit weg!
Wezen = meervoud van zijn. Met God heeft dat niets van doen. En overigens Metgod was een keeper van Feyenoord. En wat predestinatie betreft hangt het van de KANS af = inzet vóóraf. Dat geldt voor beide partijen. En 11 = elf spelers, betekent nog geen team. Zo iets.
Des al niettemin is er éénheid. Poltergeist of inspiratie hoe dan ook. Maar zonder éénheid gaat het niet. Zo iets.
En ........ er is werkelijkheid = dat wat werkt. En die is groter (en bewuster ?) dan wij kunnen zijn. Het is de kunst (en wetenschap) die steeds weer de genen = overdracht, weet te veranderen omdat de genen op de een of andere manier d.m.v. mimesis dat (be)grijpen binnen hun orde = herhalingen/invoelen. Zo iets.
Maar ik geef onmiddellijk toe, Enno, dat oppervlakkig gezien de praktische wereld dichterbij het nuchtere denken staat. De bevel-cultuur past daar goed in. Beter dan in de fantasie die op vrijheid drijft.
Nogmaals het wezen, zo stellen jullie aan tafel, zou alles weten. Zo iets stel ik niet! De toekomst zou vast liggen. Ik stel dat alles een KANS is! Geen toeval zoals men dat in de wetenschap vanuit energie/materie op tafel legt. Geest (be)tekent éénheid. En die éénheid (be)tekent inzet vóóraf als een eerste impuls = KANS.
Waarom zou men per se de wetenschap alleen honoreren in haar chaos-theorie, Enno?

De werkelijkheid is veel boeiender! Dave Blank zet de deeltjes anders dan in de natuur gebeurt in elkaar. Plastic was zo'n eerste anorganische toevoeging. Interessant! Veel "kunstenaars" liepen achter de wetenschap aan. Wat zij maakten was maakwerk als plastic zo dood. Ik bedoel voor een wetenschapper genoeg. Maar voor een kunstenaar?
Men beweert ook (zie internet) dat Pararealisme zowel porno als goochelen kan betekenen.
In die zin was jij dus ooit pararealist in je porno-critieken. Je ziet, Enno, je staat meer aan mijn kant dan je verwacht had in beginsel. Ik heb dat goed aangevoeld= intuïtief. Verstand = verstaan, schiet ik zeker wat jou betreft al gauw tekort. Maar de intuïtie redt mij. En als ik die geïnspireerd richt op het instinkt, dan begrijp ik je helemáál.
Natuurlijk, je hebt gelijk, Enno, onze hersenen en zintuigen nopen ons tot grote voorzichtigheid betreffende uitspraken. Maar als ik KANS als geest stel, vliegen de christenen, joden, moslims mij aan omdat zij in geest het zelfde zien als de meisjes bij jou aan tafel tussen twee happen door.
KANS wijst op een positieve onzekerheid. Waar toeval uit chaos ontstaat en de mens tot haar slachtoffer maakt. Als de mens daarop preludeert dan is de KANS aanwezig om daarin als slachtoffer te verschijnen. Het ene roept het andere op!

Ik heb het niet over God of duivel, Enno. Ik probeer een ander bewustzijn aan te boren. Een ander bewust worden. Zo iets als een quantum vis. Ik sta niet iedere vis nog te tellen zoals de wetenschap dat vroeger als basisgedachte stelde. Maar de werkelijkheid van nu is gediend met het verleggen van het bewustzijn = worden. Althans wat het richting gevende deel betreft in het bewustzijn.
Met KANS sta ik wel degelijk in mijn eigen tijd(geest). De vroegere afrikaanse kunst, de echte, stelde in de verbeelding een onderwereld, een middenwereld, een bovenwereld. Het leverde mensachtige beelden op. Zo iets als genenmanipulatie door middel van het memenveld.
Dat heeft een andere impact, Enno, dan memefields, toch ? Denkvelden, herinnerings-velden,aandachtsvelden had ik het twintig jaar geleden over = titels van schilderijen. Zoals voor enkele jaren terug ik sprak over genrich, genpoor, memrich, mempoor.

Enne ...... Han Pape was, is geen Enno de Witt of een Jan Medendorp. Zo iets.
Net zo min als ik Ik Jan Cremer ben. Bij mij is het toch meer Wij, Rudy Klomp. Zo iets.
O.K., Okee, Okay, je hebt gelijk. Wél met meisjes = drie personen = groep = kleinste maatschappij = instinkt, verstand, intuïtie. Ja, Enno, een gelijkbenige driehoek. Wij hebben er geen beestenbende of een klooster van gemaakt. Wij zochten het in het Pararealisme als leidraad.
Leven = Kunst = Inspiratie.
Staar je niet blind op de gevestigde orde = orde uit chaos. En ook niet je energie verspillen te veel nog aan de Orde van de lieve Heer-aanhangers.
Geïnspireerd schelden op de wereld kan(s) de werkelijkheid (be)tekenen. Het zien en tasten gaat als mens boven alles en dus utje butje konijnekutje .........!

Rudy Klomp. 2 December 2008

BRIEF AAN METJE BLAAK.

Poltergeist of Inspiratie.
Memen zijn denkstructuren die voor overdracht zorgen.
Memen - memen hebben betrekking op het welzijn van de memen zelf. Op hun overleven. Op hun bestaan.
Het memenveld betekent het bestaan van de memen in zichzelf, vóórdat het een relatie aangaat met ja of nee. Het is nog ja en nee. In die zin abstract.
Wij hebben het nu over Pararealisme.
'Kruishout en bord' mediums vormen bewust een relatie met het memenveld als groep.
Het memenveld vormt zich een kwantum aan bewustzijn die de groep inspireert of creëerde?
Het wezen van het memenveld is creatief. Het is meer dan de som der delen
Een kwantum is anders van vorm dan de delen apart.
Het wezen van alles zal altijd wel een raadsel blijven.

Rudy Klomp December 2008

BRIEF AAN MICHAEL TEDJA .

VERSPRINGENDE LOGICA.

De dag van de presentatie van je boek Hosselen, 5 februari 2009, was memorabel.
Niet in de laatste plaats omdat de grandeur van het Tropenmuseum rechtvaardiging vond in onze aanwezigheid.
Aanvankelijk misplaatst wachtten wij in de monumentale - uit diverse soorten marmer opgetrokken - hal het moment van overhandiging af.
Het interview of meer het gesprek tussen Anil Ramdas en jou ter ere van de publicatie was scherpzinnig maar verbleekte bij wat zou volgen.

Je toespraak, zo gedreven de ruimte ingejaagd, was éénmalig.
Onomkeerbaar resoneert het nog tot ver buiten het museum. Michael Obama!
Het strijdvaardige hosselen ontroerde zowel Rudy Klomp als mij vanuit een diep gevoelde geraaktheid.
Niet eerder hadden wij onze jaren van inzet zo herkend in de woorden van een kunstenaar.

Er zijn veel overeenkomsten maar er is ook een belangrijk verschil, schreef Rudy naderhand aan Felix Villanueva :
" Meer dan alleen surrationeel Hosselen,
meer dan alleen Mikado,
wil mijn Pararealisme ook voeding betekenen = INSPIRATIE.
Wij zouden daarbij een besef willen overdragen dat inspiratie nooit is gestorven."

Het hosselen wordt (nog) begrensd door zwaartekracht.
Maar hoe verspringen in de ruimte?
Zonder doel maar wel met richting.
Geen aantallen meer maar quanta.

Analoog-digitaal verandert in digitaal-analoog.
Wij ontmoetten in jouw toespraak jaren groei
maar willen het liefst een bewustzijnssprong meemaken.
Quantumgravitatie laat ruimteverschuivingen toe !
Van potentieel naar intentioneel.
Een reis van hoeveelheid naar mate.
Een verloop van gewicht naar gedachte.

Versla de oude tegenstander die alleen maar verandert.
Voor eens en altijd .........
Reageer niet alleen vanuit de waarneming.
Maar laat voorstelling als eerste het tijdelijke lokaliseren.

C.Douma Februari 2009

BRIEF AAN ARJANNE VAN DER SPEK.

rymonpol
mandriaanlock
hutspot

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is in mijn brief aan jou geen Kundera-denken maar in het memenveld als onderdeel van de hutspot te begrijpen.
Het is een mooie zin die boven alles uitgaat.
Een zin als kunst gezien die reist op een tachyon.
Ik denk dat die zin te voelen is in bijvoorbeeld de mobiles van Calder.
Hoe zwaar weegt een kus. Zo iets. Verspringende logica.
Ik probeer in mijn werk digitaal/analoog het memenveld over te dragen enerzijds en anderzijds analoog/digitaal ook bewust te zijn.
In de quantummechanica kan dat en het lijkt knettergek.
Zo ziet mijn werk er uit als het goed is. "Art Brut uit Kosmos......."
Op een dag werd ik wakker in een droom die wakker was.
Geïnspireerd vormde zich een groep. Nee! Geen gewone aan het geheel ondergeschikte groep.
Wij streefden niet naar éénheid. Wij vertrokken uit éénheid.

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Wat is bewustzijn? Niemand weet het. Ook niet wat energie is!
Mooie zin dus die zin.

In het grote dat hele kleine
Wat liefde is
Tussen drie mensen dat hele fijne
Wat voor hun alleen nog groter is

Compositie van geesten.
Geest betekent éénheid.
Von hier aus ......
Hutspot uit de groententuin.

In de geest kan alles maar klaag niet als het gebeurt.
De nieuwe natuurkunde is een bewustzijnssprong in ons denken.
Calder / Kolder.
"Art Brut uit kosmos........" Zo iets.
Ik probeer zover te komen, Arjanne, dat kunst weer vrij is en open staat.
Gek genoeg, om de nieuwe natuurkunde als voertuig te kunnen nemen.
Hoger sprong nog nooit een vlo.
Ik heb genoten van je expositie = "onbegrijpelijk".

Rudy Klomp. maart 2009

BRIEF 10 21 18 18 9 1 1 14 13 15 12 5 14 1 1 18.

Jurriaan Molenaar's manier van kijken loopt verrassend parallel aan
de meest recente inzichten binnen de nieuwe natuurkunde.
Zo experimenteerden de fysicus Anton Zeilinger en zijn jongere collega Markus Arndt
binnen het fundamentele onderzoek door een gedachtenexperiment
in de praktijk uit te voeren.
Een schok tussen twee culturen die voor het eerst weer een brug legde tussen
de theoretische en experimentele natuurkunde.
De vorm van informatieoverdracht die het resultaat was,
wijst op een soort teleportatie of anders gezegd op het be-amen.
Lange tijd was pré-cognitieve telepathie een raadsel
maar de huidige wetenschappelijke condities sluiten de toevalstreffer uit.

De schilderijen van Molenaar tonen een verbinding.
Een be-amen.
Het be-amen tussen dat wat is en dat wat aankoppelt.
Het kijken wordt weer zien.

C.Douma. 10 Mei 2009

BRIEF AAN WETHOUDER ROEL BLEKER.

FONTANA IN ENSCHEDE.

Wij hebben net als veel grote wereldsteden een echte Bill Fontana.
Het Geluidskunstwerk werd vrijdag 15 mei jl. feestelijk gelanceerd langs de Cultuurmijl van de binnenstad naar de nieuwe wijk Roombeek.
Ik volgde de openingshandelingen in een fietstaxi waarvan de bestuurder de helft van mijn fysiek bezat en zich dus te pletter fietste in dat ding. En met de regen die door een gleuf in het dak ook nog precies achter zijn overhemdboord verdween werd de Cultuurmijl meer dan je verwacht had.

Want ja, Bill Fontana zelf zag er uit als een Enschedeër net terug van vakantie.
Zo'n ouwe min of meer afgepeigerde fabrieksarbeider om te zien.
Als backpacker nu uit een last-minute reis gerold. Zo iets.
Lang leve de ineenstorting van het fabriekstijdperk.

Zijn geluidskunstwerk was op verschillende locaties te horen.
Gelijktijdig.
Vormde zich meer en meer.
De som der delen.
Nee, zei hij, het was geen toeval wat hem leidde.
Ook ging hij niet van kans uit.
Hij componeerde !
Draaide zich om en ontliep verdere vragen.
Zo goedkoop was hij nou ook weer niet om zich er zo goedkoop van af te maken.
Maar hij verdween snel tussen de hem beschermende aanhang.

Wat Bill Fontana doet is gebruik maken van de verwarring die in de postmoderne tijd is ontstaan.
Enerzijds is hij met kunst in de weer als gedachte.
Anderzijds is hij in de praktijk niet boven het maken van 'plastic' uitgekomen.
Een optelsom van lijken. Une danse macabre.
Een 'van alles wat'.

Maar geen kunst!
Geen bezieling.
Een herkennen maar geen kennen spreekt uit zijn geluidsculptuur.
Een eigentijds speeltje, dat wel!
Het componeren is hier tot construeren geworden.
Het kent geen Inspiratie.

Inspiratie sterft niet.
Het maakt het verschil tussen kunst en design.
Ik wil het hier nog eens duidelijk stellen.
Het Geluidskunstwerk kent geen toekomstmuziek!
Bill Fontana is een ontwerper gebleven.

Rudy Klomp. 15 mei 2009

BRIEF AAN EEN STAD.

Het verhaal dat Jan Cremer niets van Enschede moest hebben wil ik wel in het juiste perspectief plaatsen. Jan Cremer is min of meer weggejaagd.

Na de bevrijding (1945) werd hij geconfronteerd met zogenaamde verzetsmensen die zijn moeder - een Hongaarse die duits sprak - en hem kwamen inrekenen en naar Kamp Scholten brachten. Het arresteren van deze onschuldige mensen ging gepaard met eerst de ruiten in gooien. Daarna drong men het huis binnen en met de loop van een geweer werd de moeder van Jan om de tafel gejaagd.
Dat ging gewelddadig en dat vonden die verzetsmensen direct na de oorlog leuk. Jan mocht het als zesjarig kind aanzien. Daarna werden in Kamp Scholten hun hoofden kaal geschoren. Wie zich dan nog prettig voelt in Enschede mag het zeggen!
Die ervaring die onrust bracht in de kinderziel is, denk ik, een belangrijke impuls geworden in Jan Cremer's ontwikkeling en overlevingsmentaliteit. Het heeft aangezet tot een generaal verlangen dat gedeeld werd door jonge mensen wereldwijd.
Het zou niet slecht zijn als een bijzondere schrijver / schilder die Jan Cremer is, in Enschede nu de stad vindt, die hem na veel omzwervingen welkom heet in het Cremermuseum.
Ik zou dan tegen hem willen zeggen: "Jan, het was een lange reis van Kamp Scholten naar het Cremermuseum maar Enschede heeft het begrepen."

Rudy Klomp. augustus 2009

BRIEF AAN FOLLY STRIJKER, MIJN NEEF.

Prins, bandiet en minnaar in het na - oorlogse milieu dat vooral bestond uit onderdrukte en uitgebuite fabrieksarbeiders in Twente.
Folly Strijker's vader, mijn oom Jaap, behoorde daar ook toe. Een keurig aangepaste man. Voor een hongerloontje ging hij met duizenden tegelijk de ommuurde en door wachttorens imponerende fabrieken in waarmee Enschede - en heel Twente - vergeven was.
Folly Strijker was een oorlogskind. Net als ik, zijn neef. Eenzijdig opgroeiend in de bedompte sfeer van de stad waarin mensen hun lot aanvaarden om s'avonds vermoeid de fabrieken te verlaten op weg naar hun schamele woning. Wie nog jong was en getrouwd en wat energie over had, ging van bil. Die overmoed hield het slavenbestaan in stand !
Gelijktijdig waren er de oorlogsverhalen die de ronde deden. Verhalen over mannen en vrouwen die verzet hadden gepleegd. Gewapende overvallen en de grootste bankroof uit de geschiedenis ! Geheime zenders bouwden en persoonsbewijzen vervalsten. Dappere maar ook verschrikkelijke verhalen over een naar geronnen bloed nog ruikende aarde. Veroorzaakt door een bevelcultuur. Die klank stak na de oorlog de kop weer op onder het mom van wederopbouw. De oude gevestigde orde zette met mooie woorden de verzetslieden in de kast. Van toen af aan moesten zij de mond houden en kregen (daarvoor) een koninklijke onderscheiding. Aldus afgebluft werden ze te kijk gesteld op hoogtijdagen.
Dat werkte voor 98 %. Maar altijd weer is er 2 % wat ontsnapt. Hoe dan ook. Na de oorlog waren dat de beatniks en de nozems. De één zwierf als gebroken student naar de rotsholen op Kreta. En de ander, het nauwelijks geschoolde arbeidersjong, verzette zich tegen zijn omgeving. De nozem was geboren. In Enschede waren er ongeveer 60 die in opstand kwamen tegen de bevelcultuur en de (weer als voorheen) onderdrukking en uitbuiting door de fabrieksbaronnen. De 10 mooiste en wildste meisjes sloten zich bij deze opstandige groep aan. Zij verplaatsten zich op brommers. Tegen geweld van politie die er opsloeg met gummieknuppels werd teruggeslagen met fietskettingen en boksbeugels. Folly Strijker liep als een na-oorlogse jonge held voorop en was een voorbeeld van verzet tegen de gevestigde orde dat alles bij het oude wilde laten.
De groep weigerde in de fabrieken die door de bevolking gevangenissen werden genoemd te werken. Enschede en Den Haag hadden de meeste problemen met hun jongeren. Rockmuziek was wat hun verbond en het klassieke dansen verjoeg van de dansvloer. In Enschede werd de zich uitbreidende groep jonge mensen opgewacht door de politie toen zij de bioscoop verlieten na het zien van de film Rock around the Clock met Bill Haley. Er was niks aan de hand. Het was een regelrechte uitdaging. Dat werd dus foute boel. En het liep danig uit de hand. Zo verbreidde zich vanzelf de opstand waarin Folly Strijker met zijn open lach en blonde kop voorop ging met enkele andere jongens. Ook de Indoleider riep zijn Indo's op samen een groep te vormen. Enschede zou nooit meer de onderdanigheid kennen van een jeugd die met 14 jaar zich de fabriek in liet jagen. Van nu af aan breidde het verzet zich uit en dat betrof ook Hilversum wat meende alleen nog Amerikaanse en Engelse muziek te moeten draaien. De weinig geschoolde arbeidersbevolking werd van het door hun gewaardeerde nederlandse lied beroofd en men beantwoordde dat met geheime zenders die nederlandse liedjes uitzonden.
Denk niet dat het verzet hoogstaand was. Folly Strijker was een meester in het besmeuren van ruiten van dikke Mercedessen met patat en mayonaise. Het meeste plezier had hij als een Duits nummerbord te zien was. Het duurde niet lang of Halbstarken trokken op hun Mopeds de grens over om de nozems hier af te straffen. Er kwamen woeste gevechten met fietskettingen en boksbeugels. Ik woonde in de binnenstad en kwam eens in zo'n houwpartij terecht. Dat ging er grof aan toe. Een Indo met een gitaar op de rug en een Indo met een prachtige donkere kuif die half voor zijn ogen hing en Nart genoemd werd stonden katachtig te knokken tegen een overmacht en dus mepte ik maar hulpvaardig met ze mee. Ik hield er een ketting met aangelast handvat aan over. Nadat het vlak langs mijn oor zoefde en mijn hoofd op een haar na gemist had. Folly Strijker had een groep om zich heen die met ware verachting voor letsel op de grote groep Duitsers insloeg alsof het een lieve lust was. Ik zag dat niet zo. In de boksring benaderde ik mijn tegenstander alsof het schaken betrof. Zo niet Folly Strijker en zijn vriendengroep. De Indo's vochten in roedelstijl. Vielen de sterkst uitziende aan en omsingelden hem en schakelden hem dan meedogenloos gezamenlijk uit. Dan volgde razendsnel de volgende. Terwijl Folly Strijker een persoonlijk gevecht voerde van man tot man zoals dat in onze westerse cultuur gebruikelijk was en als sportief gold. In het Verre Oosten echter is een gevecht een groepsgebeuren dat op het uitschakelen van gevaar gericht is en zo snel als mogelijk.
In het klimaat van wederopbouw groeiden we op en trokken daarin voor het eerst zolang er geschiedenis bestond een eigen jeugdig spoor. Opstand is geen revolutie. De helden uit de oorlog werden dan ook door de oude machthebbers gedecoreerd. Folly Strijker wilde geen slaaf zijn en de 60 mede-broeders ook niet. Waar ik als overmoedig kon gelden, waren zij roekeloos te noemen. Russische roulette in de vorm van met een brommer, meisje achterop, vanuit een zijstraat dwars over een snelweg rijden zonder te letten op het verkeer dat met hoge snelheid aankwam. Zo vochten zij ook. En toen in latere jaren de horeca in Enschede meelifte met de welvaart die opkwam, wilden ook de bordeelbazen een kans op het gezellig geworden en met terrassen gelardeerde Oude Markt / kerkplein. De horeca-ondernemers staken de koppen bij elkaar en vroegen Folly Strijker en zijn vrienden om het oude marktplein rond de kerk schoon te houden van pooiers en hoeren. Dat liep uit op vechtpartijen en op schietpartijen. Folly Strijker liep ook daarin voorop en men was beducht voor zijn persoon. Toen hij een gesprek wilde met een centrale figuur in het bordeelhouderswereldje en onvervaard het bordeel daarvoor betrad om aan het schieten op elkaar een einde te maken en terreinen in de stad af te bakenen, werd hij in elkaar geslagen. Strompelend en kruipend haalde hij een pistool uit zijn auto en ging terug naar het bordeel. Hij liep regelrecht op de hoerenbaas af die met zijn vriendinnetje naast hem aan een tafeltje zat. Folly Strijker schoot. De hoerenbaas weerde met zijn hand het schot af en trok gelijktijdig het meisje voor zich. De kogel boorde zich door zijn hand en raakte het meisje in het hart. De moeder van het meisje werd ingelicht en stierf ter plekke aan een hartaanval. Folly Strijker werd veroordeeld. Na de straf uitgezeten te hebben mocht hij zich de eerste jaren niet meer in Enschede vertonen. Maar een feit is dat de horeca op de Oude Markt rond de kerk geen bordelen heeft en gevrijwaaard is gebleven van pooiers en hoeren wat al te vaak verkeerd volk aantrekt. Folly Strijker en zijn vrienden hebben een grote bijdrage geleverd aan de sfeer die er nu heerst op de Oude Markt / kerkplein in Enschede.
Na zijn hechtenis is Folly Strijker gaan boksen en vormde een groep van brandkastkrakers om zich heen. Het milieu waarin hij zich ging bewegen was meer te zien als een gezelschap dan een groep. Nu was het vooral het geld dat er mee gemoeid was en verdeeld moest worden. Ook heling ging een rol spelen. Onderlinge ruzies waren het gevolg. Buiten dat gezelschap was Folly Strijker een trouwe en levenslange vriend. Maar in dat gezelschap was hij net zo onbetrouwbaar als daar gebruikelijk is. Hoewel hij met zijn vrouw en kinderen in een eenvoudig huis woonde en weigerde om uit zichzelf ook maar één cent belasting te betalen, ontbrak het hun aan niets. Integendeel. Hij had de mooiste auto's. En ook rijpaarden. Deed mee aan motorraces en was bakkenist. Fysiek trainde hij hard en staalde zijn spieren. Als bokser was hij als een molen die maar door bleef gaan. Net zolang tot de tegenstander het begaf. Folly Strijker nam in de ring alle risico's om te winnen. De ooit kansarme jongen, mijn neef, gooide met oom Matt'n Strieker, een stroper, met de feestdagen als wij niks hadden een wild konijntje of haas bij ons achter de deur. Ome Marten wilde persé niet de fabriek in en begon met lompen te venten en oud ijzer langs de deur op te halen. Stiekem zat ik als 12-jarige wel eens bij hem op de lompenkar en bewonderde zijn langgerekte kreet : lllOOOMPE ! lllllOOOOMMPPP ! Als mijn moeder zijn kreet in de straat hoorde was zij niet thuis. Ome Marten had prachtige oplichtersverhalen. Het gebeurde eens waar ik bij was. In zijn bakfiets zat ik toen hij over de Kuipersdijk in een bloedhitte zijn gabbers voor het café van Willie Quentemeijer, de internationaal bekende bokser, zag zitten met een pulle Grolsch in hun hand. "Héééé Matt'n !!! Wil ie dood ? Ie kriej't nen zunnestek kearl ! Kom d'r biej zitt'n ! Het is veuls te warm kearl om te vent'n ! T'is wa 35 graod'n ! " Ome Marten zei dat het peerd dat nich kon trekk'n en hij de kost nog moest verdienen. Maar een paar straten verder draaide hij om en fietste met mij naar de Sociale Dienst. "Blief zitt'n ! Mond hool'n ! Ik bin zo trug !" Een kwartier later kwam hij met een ambtenaar naar buiten en wees op de rechterband die hij kort daarvoor leeg had laten lopen. "Zo kan ik niet met een verrotte binnen en buitenband verder," hoorde ik hem jammerend zeggen. "Ik moet de kost verdienen anders sta ik hier aan het eind van de week mijn hand op te houden. En dat mot nich! Toch ? Nou dan ! Geld voor een paar nieuwe banden en ik kan weer verder met het venten !" De Sociale Dienst ambtenaar keek naar mij en mijn gezichtsuitdrukking interpreteerde hij als wanhopig denk ik. Maar ik dacht angstig dat hij een pomp op zou halen. Ome Marten moest mee en kwam met F 15.- terug. Pompte op de hoek gauw de band weer op en even later zat hij tussen zijn gabbers met een pulle Grolsch.
Ik zat binnen in het café bij Willie Quentemeijer en had het over hun boksclub D.B.O. = Door Broeders Opgericht. Ze waren met vijf boksende broers. Verzetsmensen in de oorlog. Willie was degene die droppings van wapens organiseerde en ook schietlessen gaf. Maar alle broers deden verzetswerk. Folly Strijker en ik kenden de verhalen! Ik bokste als 12-jarige bij D.B.O. Het was de goedkoopste sport en kostte maar dertig cent in de week. Ik trainde in mijn onderbroek en op blote voeten. Voor gymkleding was geen geld. Boksen onder de 16 jaar was verboden. Voor mij, uit een vaderloos gezin, maakte men een uitzondering. Ik was ook de eerste die naar zee ging in de familie. Een paar jaar later volgde Folly Strijker. Zijn zeemansleven duurde kort. En wel omdat hij niet wist dat een schip s\'nachts ook bestuurd moest worden. En s'nachts wilde Folly Strijker slapen. Hij weigerde zijn kooi uit te komen ! Dus dat werd einde verhaal.
Folly Strijker kon niet een leven aan met een baas ! Hij wilde vrij zijn ! Een auto-handel beginnen. Maar eerst het voorbereidende werk waarmee veel kansloze jongeren starten. Het werd al gauw brandkasten kraken wat het nodige geld opleverde. Het voelde ook als wraak.
Het milieu wat zij zelf creeerden was hard naar elkaar. Bikkelhard. Twee keer werd Folly Strijker neergeschoten. De derde keer werd hem fataal. Ondertussen was hij in Twente een legende geworden. Hij laat een leegte achter die gezien de economische crisis zeker opgevuld gaat worden door kansarme jongens van nu. Grootgebracht met voedselbanken.

Rudy Klomp. Beeldend kunstenaar. Enschede September 2010

TRANCE - ACTIE.

O Wie bent u ?
+ Ik ben Huber Culubus.
O Waar bent u ten opzichte van mij nu ?
+ In de toekomst.
O Ver in de toekomst ?
+ Het valt mee.
O Ik voel uw aanwezigheid maar ik zie u niet !
+ Uw oog is gericht op een individu.
O Hoe moet ik u zien ?
+ Als een toestand met eigenschappen.
O Hoe bent u bij mij terecht gekomen ?
+ Als archeoloog.
O En dan komt u bij mij terecht ?
+ Ik kwam u tegen.
O Hoe ziet u mij ?
+ U bent een toestand met eigenschappen op weg naar de toekomst.
O Lopen wij op een zelfde weg ?
+ Wij zijn transrelationeel verbonden.
O Heden nog aan toe !

Rudy Klomp, maart 2011

BRIEF AAN DAVE BLANK, GERARD JAGERS.

In de jaren van de 20ste eeuw liepen er enkele waarzeggers in de wetenschap die een ongekende werkelijkheid voorspelden. The old school dacht : Eerst zien dan geloven.

Rond de tachtiger jaren won het materialistische denken het van het geestelijke leven.

Postmoderne denkers gooiden de geest met het badwater weg.

Het wetenschappelijk materialisme vierde hoogtij.

Wim Kayzer boekte veel succes met TV programma's als : 'Beter dan God'

en 'Een schitterend ongeluk'. Chaos, toeval, fragment beheerste het denken.

Eénheid, geest, een bijzaak van energie, chemie, biologie.

Alles was illusie. Men dacht zich in een grote leegte.

Het nihilisme kreeg vele aanhangers. Men relativeerde alles. Behalve zichzelf.

Langzaam maar zeker vielen de sociale structuren uiteen. Onverschilligheid en hufterigheid kwamen er voor in de plaats.

Wetenschap richtte zich op nano-wetenschap en kunstmatige intelligentie.

Natuurlijke intelligentie werd gezien als verleden tijd.

Men zag niet haar bewustzijnssprong.

Inspiratie is nooit gestorven.

Het wachten was op boodschappers voorbij het godsdenken, voorbij het sublieme.

Voorbij de eindpunten door The Old School verkondigd. Hoe verder....... ?

Het geestelijke bestaan moet herontdekt worden en daarmee de éénheid.

Nieuwe boodschappers hebben namen als Tachyon, Higgs en Majorana

en komen als engelen uit een onbekende werkelijkheid.

Zij hebben de sleutel in handen die onze werkelijkheid met hun werkelijkheid verbindt.

Wetenschappers moeten niet alleen een kennissprong maar ook een bewustzijnssprong maken.

Zo niet volgen zij een doodlopende weg naar een Posthumane denkwereld.

Rudy Klomp, september 2012

Brief aan Raymond Cuijpers.

Het creatieve misverstand verklaard.

Kunstontwikkelingen. Hoe verder ....

Voor mij is de moeder van alle kunst de Venus van Willendorf.

De open wond van de wereld. Daaruit werd de Venus van Milo geboren.

Zij was geïdealiseerd vlees. Daaruit werd de esthetiek geboren.

Het vlees werd van de botten geschraapt. Het geraamte werd zichtbaar.

De fundamentele kunst bleef over. Hoe verder ....

Men ging de punten tellen en sloeg de ruimte tussen de punten over. The Old School. The New School gooide de punten weg.

Een lege ruimte bleef achter. Hoe verder ....

Men verklaarde de kunst dood. Er werd wat gespeeld met het geraamte.

Men zette de losse delen anders in elkaar. Lege esthetiek beheerste het denken.

Het Moderne denken was / werd opgevolgd door het Post-Moderne denken, het Post-Humane denken.

Robot en kunstmatige intelligentie gingen de natuurlijke intelligentie verdringen.

Maar tot ergernis van de wetenschap waren er overblijfsels van menselijk denken die meenden stemmen te horen uit de ruimte.

Een gedachte die als vlees weer op de botten verscheen.

"Art Brut uit Kosmos ...."  Pararealisme. Memenveld als ' Venus van Willendorf '.

Inspiratie sterft niet. Het vraagt nu van ons een bewustzijnssprong.

Het worden verbeeldt het worden.

Wij moeten niet de weg terug maar terug naar de weg. Hoe verder ....

Het waren de zogenoemde Wilde Schilders die zich ontdeden van stijlopvattingen. Zij gebruikten alles wat zij konden gebruiken.

Het ging hen om de absolute vrijheid. Het schilderen als spel.

Ik werd daar als kunstenaar bij ingedeeld in Nederland. Werd genoemd in het boek van Prof. Achille Bonito Oliva : Trans Avantgarde International (1982).

Maar al gauw bleek dat ik als para-realist geen spel speelde met de kunst.

Dat ik het NU met heden, verleden, toekomst invulde als werkzaamheid.

Pindakaas !

Waarin Geertje tegen Metje zegt :

"Je wist het nog niet. Maar je werd door het memenveld gestuurd. Ik ook.

Met dit verschil dat 'ik' het van het begin af aan wist."

Het mens-zijn maakt een bewustzijnssprong.

In de kunst als eerste. Leven = kunst.

Natuurlijke intelligentie. Molecuul, individu, groep, collectief, memen, collectief brein, anoniem collectief bewustzijn en ga zo maar door.

Wat is bewustzijn ?

Rudy Klomp, maart 2014.

BRIEF AAN LEO KOUWENHOVEN.

Wetenschap op de helling. De Vrije Republiek Twente heeft haar universiteit. Daar hoort ook een vliegveld bij. En eigenlijk een raketbasis die op de Ruimte gericht is. Maar dat is een gedachte voor de volgende burgemeester om in te zetten. Voorlopig moeten wij het met nano-wetenschapper en 'lego'-specialist Dave Blank doen. Op zijn niveau van werkelijkheid net zo spectaculair bezig als de architecten in Dubai. Maar een raket is van een andere orde. Een raket opent de Ruimte. In een raket moeten wetenschappers kunstenaars zijn.

Leo Kouwenhoven is als eerste wetenschapper de nieuw ontdekte Ruimte binnen gegaan. Wat hij zag tekende verbazing en ongeloof. Het dwong hem tot Jomanda-achtige verhalen. "Stel je voor,"zei hij, "een gatenkaas. Haal de kaas weg. De gaten blijven als spookdeeltjes bestaan. Zij blijken een spin-up of spin-off te hebben die paren vormen. Verander je de spin van de een, dan verandert gelijktijdig de spin van de ander. Die tegengesteldheid belet je de nieuw ontdekte Ruimte binnen te gaan. Het is gelukt om de spin van enkele gaten die als spookdeeltjes zich laten kennen gelijkelijk af te stellen. En zo de blokkade af te stellen. Step by step."

Het is te begrijpen, vanuit The Old School gezien, dat Leo Kouwenhoven sterk wordt becritiseerd. De Jomanda van de wetenschap is. Broodje aap.

En hij probeerde het nog eens uit te leggen : "Het spookdeeltje waggelt als een eend. Het kwaakt als een eend. Het ziet er uit als een eend...."

Met die vergelijking over een werkelijkheid die hij aanschouwde verhoogde hij niet minder het Jomanda gehalte. In de nieuwe natuurkunde geldt : De waarnemer beïnvloedt het waargenomene. Ooit gingen avantgarde kunstenaars voorop met de gedachte : In de geest kan alles maar klaag niet als het gebeurt. Sinds echter de vliegende brigade in de wetenschap het geestelijke bestaan als bijzaak zag zijn kunstenaars achter de wetenschap aan gaan lopen.        

Bewustzijnsverplaatsing werd opgeofferd aan bewustzijnsverruiming. Maar bewustzijnsverplaatsing krijgt weer een Kans.

Kunstenaars betreden opnieuw de Ruimte die zij in de steek hadden gelaten.

Dubai is Dubai is Dubai. Geld stroomt omhoog en water naar beneden. The Old School vliegt. Maar het is de raket die het bewustzijn verder voert. Die ons de aarde laat zien als een bolletje in een onmetelijke Ruimte. Het bewustzijn als gaten in de kaas oproept. Gaten die door kunstenaars altijd zijn verbeeld. Het binnengaan van een andere werkelijkheid.

"Het loopt als een mens. Het praat als een mens. Het ziet er uit als een mens...."

Wat is bewustzijn ? Wat is energie ? Niemand weet het.

Het wordt tijd voor een raket in de Vrije Republiek Twente.

Leo Kouwenhoven durft het aan die raket te bouwen.

Het wachten is op een nieuwe burgemeester.

Ik hoop dat De Roskam dan nog bestaat.

Rudy Klomp,  April 2014

Deze brief is gepubliceerd in DE ROSKAM, onafhankelijk weekblad voor Twente, op vrijdag 11 April 2014.

BRIEF AAN ANNELIES EN THIJS.

Ja, Kunstbeurs Bazel .... Natuurlijk de uitkristallisatie die daar te zien is. Maar ook gearriveerd en tevens al duur. Maar is bijvoorbeeld ( al ) het in 2007 opkomende neo-animisme op 'Bazel' te zien ? Over het eigen leven van de dingen.

Anselm Franke, directeur van Extra City in Antwerpen, formuleerde het als een van de eerste vanuit een eigen invalshoek. Nu kent het tal van manifestaties. In 2012 was het te zien bij Generali Foundation in Wenen. Franke onderzoekt hedendaagse ideeën over Animisme die afwijken van 100 jaar geleden, zo las ik. "If things become active, alive, or even person-like, where does this leave actual humans ?"

Het komt er op neer dat mensen om het ding heen een secondair bestaan ( gaan) leiden. Jos de Mul had het in zijn boek ergens over zwermgeest. Zoals bijvoorbeeld mieren leven zonder individualiteit. In de kunstwereld zijn jonge kunstenaars zoekende naar een nieuw - bindend - groot verhaal en hoe dat in vorm(en) uit te drukken. Ik ging daarvoor uit van Para - Realisme. De tijd was er niet rijp voor en ik werd er om bewonderd enigszins maar vooral ook verguisd. Rupert Sheldrake als wetenschapper was er ook als gedachte mee bezig = morfo-genetische velden. In 1976 viel in het boek van de materialistische denker Richard Dawkins het woord memen = denkstructuren. Dat begrip kon ik ook gebruiken voor mijn denken. En nu komt dus bij Jos de Mul het woord zwermgeest achteloos ingezet. Ik pareer met zwerfgeest. En zo komt steeds meer de discussie(s) betreffende geïnformeerde objecten (dingen) op de voorgrond.

In 2012 organiseerde Massimiliano Gioni in The New Museum in New York de tentoonstelling : 'Ghosts in the Machine'. De informatie-technologie die beschrijft hoe systemen niet zo zeer op commando van mensen opereren maar zelforganiserend zijn. In Nederland zijn mensen als Nanda Jansen en David Jablonowski en ook Magali Reus en Anne de Vries leidende figuren qua artistieke kijk op onze verhouding met materie, dingen, technologie en informatie.

Bedenk dat deze mensen te vergelijken zijn met mensen van de NUL-groep in haar tijd in het zoeken naar passende vormgeving. Jan Schoonhoven kwam daarin boven drijven. Maar .... is ook lang verguisd !

In het neo-animisme bestaan de dingen ook buiten de mens. Orde uit Chaos wijst op zelforganiserend vermogen. De objecten = dingen organiseren / groeperen zichzelf. Maar het is toch voor mijn bewustzijn niet het wezenlijke wat het leven als geestelijk bestaan betekent. Alles is in wezen maar niet alles is wezenlijk. Clasina heeft een pace-maker. Maar de pace-maker is niet Clasina. Het assembleert haar. Maar het ding heeft geen overdenkend vermogen zoals zij wel heeft.

Realisme / Memenveld / Conjuring up Phillip aanwijzing een richting tot (hun) ontwikkeling vinden. Een impuls. Maar ik denk dat 'ik' een nog verdere bewustzijnssprong heb gemaakt en vóórbij de zwermgeest als zwerfgeest verschijn in het geestelijke bestaan. In het OVERAL EN ALTIJD verschijn als l'Homme transcendent.

Zoiets als nu te beluisteren valt in de nieuwe werkelijkheid waarover de wetenschapper Leo Kouwenhoven het heeft als hij het voorbeeld bezigt betreffende een gatenkaas: "Haal de kaas weg en je houdt de gaten over !"

Ja, dat is spooky !!! En die gaten vormen paren die 'telepatisch' verbonden zijn in tijd en ruimte = gelijktijdig. Dat geeft het verschil aan tussen mijn onderzoek = immaterieel en het materialisme (animisme). Animisme is bezielde orde uit chaos als leidraad waarin de mens een ding is tussen de dingen. Ik kan het niet goed onder woorden brengen. Ik probeer en hoop dat het gezien wordt in mijn beeldend = geïnspireerd vermogen.

In de geest kan alles maar klaag niet als het gebeurt. Al die verschillende werken zijn in hun objecte verschijning meer dan de som der delen. En dat meer moet voelbaar aanwezig zijn. Hoe immatrieel dan ook en juist daardoor.

Leven = kunst. Je moet er wat van maken = we moeten er wat van maken.

Dwars door de zwermgeest, zwerfgeest (= l'Homme transcendent) ons weten. Hoe dan ook en waar dan ook. Voorlopig nog als biologisch verschijnsel. Dat geeft als mens van nu ons het nodige denkwerk = toekomst.

Het is de kunst om dat als verzamelaar van kunst in de kunst als eerste te zien / vinden.

Een soort jacht-gevoel wat ik mooi vond te ervaren.

Rudy Klomp, Juli 2014

BRIEF AAN JOOST VAN DEN TOORN.

Kom je nog een beetje uit Deleuze's boek : 'Verschil en herhaling'. Het is geen gemakkelijk boek .... Maar, Joost, ik las de Parijse School al toen zij nog als de Parijse School zich afficheerden. Hun beste = tot op het Post-Moderne bot doorgedachte werk nog moesten schrijven. En ik begreep er toen al niet echt veel van. Alleen al het feit dat het Nu alleen bestond en verleden / toekomst als een illusie / waan werd afgedaan. Dat bracht een joodse student tot zelfmoord omdat daarmee de Shoah / Holocaust als verleden werd weggefiloseerd. Zo'n filosofie, Joost, waarin geen verleden / toekomst meer bestaansrecht vond naast de Nu-gedachte vond ik misdadig worden. Ik zag in gedachten een tijdelijk Nu en een eeuwig Nu in haar werkzaamheid. Aan mij was het Parijse School denken niet besteed. Hoewel ik er later als kunstenaar veel mee te maken kreeg. Ook met het Moderne denken lag ik overhoop omdat het uitgemond was in fascisme. Ik begreep dat er een stap verder in het bewustzijn gemaakt moest worden. Losgemaakt maar niet losgeraakt. Het moest heden / verleden / toekomst inhouden = tijdelijk Nu enerzijds en anderzijds het eeuwige Nu. Je moest in het denken over het denken die denkstructuren niet scheiden of ontkennen in haar werkelijkheid = dat wat werkt. Hoop, verlangen, verwachting zijn denkstructuren die op de toekomst gericht zijn en die je de mensheid niet kunt ontnemen. Niet mag  ontnemen. Blijkbaar heeft Deleuze dat als Post-Moderne denker uiteindelijk begrepen en dat alleen maar het Nu als proces te weinig is. Een worden zònder meer. dus voerde hij in zijn boek 'Verschil en herhaling' het begrip verlangen in. En dat, Joost geeft weer hoop. Een opening naar meer bewustzijn = worden. In het licht van de nieuwe natuurkunde - denk aan bv. Higgsdeeltje, Majoranadeeltje en nu weer onlangs de ontdekking van spookgaten en telepathie door o.a. Kouwenhoven en Zeilinger - ontsluit zich een tot voor kort onmogelijk gedachte werkelijkheid waarin toekomst (= dat wat naar je toe komt) wetenschappers en filosofen maar ook kunstenaars, Joost, dwingen het Post-Moderne denken achter zich te laten. Deleuze begrijpt dat en voert (weer) verlangen in. Dat geeft weer hoop, verwachting. Leven = kunst. Inspiratie is nooit gestorven.

Rudy Klomp,  13 september 2014

BRIEF AAN ARNOUD ODDING.

The old school wetenschap heeft haar grenzen bereikt in 2011 - 2015 als eerste. De nieuwe boodschappers zijn Higgs, Majorana, Gluino. Pararealisme. Leven is kunst. Het worden vangen.

Rudy Klomp Juli  2015

BRIEF AAN DAVE BLANK.

Beste Dave Blank,

Wat een verschil tussen de behandeling van wetenschappers en kunstenaars. Of is het verschil er niet als het over de vrijheidsgraad van het experiment gaat ? Maar dan weet je net zo goed als ik dat het experiment in de verdrukking is gekomen sinds men stelde dat de waarnemer het waargenomene beïnvloedt en objectief waarnemen niet bestond. Alexander Brinkman, die jij als een bijzonder talent zag, gaf jaren geleden een lezing op de Universiteit Twente. Het ging over teleporteren. Anton Zeilinger, nu werkzaam bij CERN (Genève) ging hem daarin voor. Teleporteren interesseerde mij als kunstenaar als voorportaal voor het bewijs dat telepathie niet zonder meer afgewezen mocht worden. Brinkman en ook de mensen in de zaal wilden zelfs niet een open houding innemen naar wat mijn gedachtenrichting opriep. En dus, Dave, was de Universiteit Twente duidelijk nog niet toe waar men in CERN wel aan toe was, namelijk dat Kunst, Wetenschap, Theologie wel te onderscheiden maar niet te scheiden was.

De Universiteit Twente dacht niet experimenteel maar in opdracht. In de kunstwereld zag je wereldwijd hetzelfde. Commerciële kunst in de vorm van heden – verleden ( Riezebos o.a.) gijzelde het denken in Post Modern en Post Humaan. Ik dacht experimenteel en eiste voor mijzelf als kunstenaar de vrijheidsgraad die toekomst = dat wat naar je toekomt, op. Heden, verleden, toekomst, Dave, als NU. En in dat NU stelde ik grote vragen. Ik werd er om verguisd, genegeerd, belachelijk gemaakt om alles wat men juist in CERN als verbinding herontdekte. Wetenschap, Kunst, Theologie, (de laatste verving ik door Filosofie). Ik vond Alexander Brinkman intelligent maar niet geniaal. Dat vind ik bv. Leo Kouwenhoven en Erik Verlinde wel. Zij stellen zich grote vragen. In de kunstwereld zie ik veel Alexander Brinkman-gedachten = Vakmanschap Meesterschap. De Grolschkreet .........

Goed, ik neem je mee, Dave, in een grote vraag die om verder onderzoek vraagt. Als teleporteren = gelijktijdige informatie overdracht (telepatie) een gebeuren inhoudt zònder Tijd / Ruimte, welke een nieuwe (te ontdekken) werkelijkheid voegt dat toe aan ons bewustzijn ? Para-normale vragen , Dave, die ons in het hier en nu verbinden i.p.v. scheiden. En wat te denken van de ontdekking dat de waarnemer de waarneming beïnvloedt ? Zo’n ontdekking maakt Psycho Kinese in beginsel, Dave, niet langer tot een sprookje van mediamiek begaafde mensen. Nogmaals, geniaal stamt af van genii. Een oud woord dat betekent : boodschappers uit een andere werkelijkheid. De geneï is ge-evolueerd in de tijd tot een engel en de engel in Conjuring up Philip en die weer in ‘l Homme transcendent. Je ziet, Dave, INSPIRATIE is nooit gestorven ! Higgsveld, Cloud, Kunstmatige Intelligentie, Robot, het komt er allemaal uit voort. Maar Dave, het is het niet. Geest betekent éénheid. Zelfs kunstenaars zijn gaan geloven dat wij bio-robots zijn en geest een bijzaak van chemische processen uit toeval ontstaan (energie / chaos). Vanuit dat huidige Cultuurbewustzijn zijn zij als ingenieurs met kunst bezig. Modificaties / formats.

Trots toonde men jaren geleden een groen (genen gemanipuleerd) konijn in Australië. En als je dan ook weet dat men in Australië de pest heeft aan konijnen die ooit door V.O.C. schepen geïmporteerd zijn ……… Konijnen worden daar niet gegeten net zo min als hier in Nederland katten. Nou ja, alleen Nederlanders eten in Australië konijnen. Maar ook groene ??? Cultuurbewustzijn is van een andere orde dan Natuurbewustzijn !!! En ik denk dat wij, Dave, om de mens als mens op de rails te houden van Natuurbewustzijn moeten uitgaan. Dan blijven de grote vragen ons leiden. INSPIRATIE sterft niet. Wat wij in ons bewustzijn tekort schieten geeft ons het experiment ! Je weet dat zelf heel goed, Dave.
In de kunstwereld bepalen nu de KOPERS en niet de kunstenaars en betrokken VERZAMELAARS de richting. Zo als ook in de wetenschap is het experiment vervangen door opdrachtgevers. Het wordt de hoogste tijd voor een nieuw groot verhaal waarin Wetenschap, Kunst, Filosofie, weer een eenheid = geest, vormen. Fantasie als Wetenschap. Over de Abstractie. De waarnemer beïnvloedt het waargenomene (Psycho Kinese). Er zijn genoeg grote vragen waarin hoop, verlangen, verwachting = toekomst het heden verleden bevrijden. Para Realisme, Dave. Het worden vangen. Ik vroeg je jaren geleden of je als Nano (of nog kleiner werkzaam) een kruishout en bord zou kunnen maken en dat psychokinetisch = de waarnemer beïnvloedt het waargenomene, werkzaam. Je zegt dat jij het experiment nooit je zou laten afnemen want dan zou je weggaan naar een plek waar je dat wel zou kunnen = mogen. Die gedachte deel(de) ik met je. Maar sinds de Wetenschappelijke Materialisten en Post Modernisten (en voeg daar ook het Post Humane denken aan toe) de kunstwereld in hun wurgende greep hebben is er voor mij geen plaats meer als zwerver.

Een vriendengroet , Rudy Klomp. Voorjaar 2018

BRIEF AAN ANS VAN BERKUM 

Lieve Ans,

Rationele twijfel en existentiële twijfel verschillen in de vormgeving. De eerste zie je in het Postmoderne denken de weg vrij maken voor Outsiders / Art Brut. Het gelijkwaardig opstellen betreffende de vormgeving als komende uit het zelfde veld. Toch denk ik dat de rationele twijfel blijft steken in wat ik maar noem INVOLUTIE. Waar de existentiële twijfel spreekt over INSPIRATIE.

Dit verschil doorgedacht, lieve Ans, komt enerzijds uit bij kunstmatige intelligentie (CLOUD). Het ontwerp / format van de ingenieur loert. Anderzijds bij natuurlijke intelligentie (GEEST). De visionair voelt / ziet waaruit de INSPIRATIE ontspringt.

Met Gerard Jagers op Akkerhuis (evolutionair bioloog) heb ik al een jaar of acht discussies. De eerste felle tegenreacties van hem als WETENSCHAPPER  incasseerde ik. Verandering vanuit heden - verleden was Wetenschappelijk Materialistisch mogelijk.  Maar mijn Para Realisme / Inspiratie wees hij fel af. Ondertussen ontwikkelde het Wetenschappelijk Materialisme zich verder en bereikte grenzen. Zij moest zich fundamenteel gaan heroriënteren. En dat nu sleept het bewustzijn naar een totaal nieuwe werkelijkheid. Ook van een Gerard Jagers op Akkerhuis of hij nu wil of niet.

Een WERKELIJKHEID van Teleporteren ( Telepathie ) en deeltjes die sneller gaan dan het licht ( Toe - Komst ). Dat heeft  ook gevolgen voor de werkelijkheid die wij kunst noemen. Fantasie als Wetenschap / Over de Abstractie  ( Manifest 1984 ). En durfde opmerken dat uiteindelijk Wetenschap ook Fantasie is. De waarnemer beïnvloedt het waargenomene ........ OUTLIERS

Hoe verder ?

Ik hoop dat je begrijpt, lieve Ans, dat ik niet zomaar dwars lag / lig ......... Wij staan voor een totaal nieuwe WERKELIJKHEID die verbeeld wil worden. PARAREALISME  (onderzoek naar het gebied van de INSPIRATIE ..........) De Postmoderne gijzeling be-eindigen.

Veel liefs,  Rudy Klomp.  6 Juni 2018.

Samenvatting 1

De 20 ste eeuw was een zeer bloedige eeuw. 185 miljoen oorlogsdoden heeft het op haar kerfstok. Waarvan 10 miljoen bureaucratisch voorgeselecteerd.

6 miljoen joden, 3,5 miljoen zigeuners, politieke gevangenen, homosexuelen, verstandelijk gehandicapten, Jehova getuigen.

Het nationalisme ontpopte zich in oorlogen, onderdrukking, haat en genocide. Voorbij de helft van de 20 ste eeuw kon je een steeds luider klinkende strijdkreet op universiteiten en scholen waarnemen : Hey, Hey, Ho, Ho - Western culture's got to go !!!

Het eigenlijke onderwerp is de bedreiging van de gemeenschappelijke culturele verworvenheden door  nieuwe vormen van etnocentrisch separatisme. De actuele manipulatie van de geschiedenis. Het censureren van aspecten die de trots van een bevolkingsgroep die  zoveel heeft geleden kan schaden. En het opkomen van een bijzonder bewustzijn op universiteiten en scholen. Hey, Hey, Ho, Ho - Western culture's got to go !!!

Vergelijk ook het onderwerp van de politieke correctness. Het wijst op breuken in het opvoedingswezen. En in het overbrengen van cultuur die kunnen loskoppelen van gemeenschappelijke overleveringen. En daarmee de op de achtergrond van het pluralisme nog  steeds aanwezige consensus over fundamentele zaken in gevaar kunnen brengen.

Nooit eerder gingen arm én rijk samen tégen armen zoals nu te  zien is in de westerse wereld. Als er geen fundamentele éénheid in alle problemen naar oplossingen zoekt en versnippering de boventoon gaat voeren is geweld de achterdeur van de natuur ........

Rudy Klomp.  7 December 2018.

Beste mensen,

Nee, natuurlijk zijn jullie niet als die docent van het lyceum in Almelo. Die man kwam in De Waag in Almelo naar mij toe waar ik toen die tijd enkele spraakmakende tentoonstellingen organiseerden.

KUNST UIT DE KELDER ( Stedelijk Museum Amsterdam / Kröllermüller museum / Gemeentemuseum Den Haag ) 1981

TEKENS VAN LEVEN  ( Nieuwe Nederlandse schilderkunst waaraan ik ook zelf deel nam) 1982

ANTON HEIJBOER   schilderijen en etsen (voor het eerst samen getoond) 1982

Toen hij de expositieruimte binnen stapte waren alleen de suppoost Seino en ik aanwezig. De man liet mij wat foto's zien en eiste dat ik ze zou exposeren. Ik bekeek de foto's serieus die overgens niet boven kiekjes uitkwamen. ik wilde hem niet bot afwijzen. Bleef vriendelijk maar beslist. helaas kon hij dat niet accepteren en begon drie kwartier mij uit te maken voor iemand met Nazi ideeën. Nou wist men over het algemeen dat mijn vader bij de Waffen SS was gegaan in de oorlog in 1943. Na drie kwartier zijn geraas aangehoord te hebben vond ik het genoeg. ik liep op hem toe en zei dat ik zijn naam wilde. Hij begon te lachen en nam de bokshouding aan. Ik gaf hem een klap op de borst. Voelde iets hards door zijn colbert. Ik vermoedde een portefeuille. De man koos eieren voor zijn geld en ging er van door. Op dat moment kwam een van mijn vriendinnen binnen waar hij tegen op liep in het voorbij gaan. Drie weken later stonden plotseling twee rechercheurs aan mijn bed. Ik was hernia patient. Of ik maar uit bed wilde komen voor een verhoor op het politiebureau. Verbaasd ging ik mee. Ik werd er van beschuldigd een man in De Waag = openbaar gebouw op de nieren geslagen te hebben. Nu lag de man waarvan ik de naam vergeten ben - maar die een docent Engels op het lyceum te Almelo bleek te zijn - in het ziekenhuis met een nierschudding. Een trauma-arts uit Duitsland die in een helicopter meevloog voor eerste hulp verklaarde dat één klap op de borst geen nierschudding tot gevolg had. Maar mijn pro-deo advocaat en de mensen die de Rechtbank bevolkten waren op de hand van de docent. De rechter was wel zo vriendelijk om de bijgeleverde tandarts rekening als niet ter zake doende ter zijde te leggen. En ook om te benadrukken dat het politie - procesverbaal gruwelijk slordig in elkaar zat. Maar mijn advocaat zei slechts één regel ter verdediging : ik had gereageerd op woorden Nazi - ideeën. De officier van Justitie veegde de vloer met mij aan. Ik had de oorlog niet meegemaakt. En ik had geen economische schade geleden. Emotionele zaken speelden geen gerechtelijke rol. De docent had zijn leerlingen allemaal  mee gebracht. Het bleek een opgezet onderonsje op lyceum niveau (old fellows). Ik kreeg de hoogste straf.

Het proces verbaal, de hele setting, alles was van te voren bekonkeld door de heren. De leerlingen waren het decor ! Ik was gekomen in een witte overall. dat werd mij zéér kwalijk genomen. Ik zou daarmee getoond hebben geen respect voor de Rechtbank te hebben !!! Uitspraak : fl 1500,- direct te betalen of anders drie weken gevangenisstraf. Ziekenhuiskosten fl 7500,- te betalen. ( De tandarts rekening was fl 1500,- maar die werd dus ter zijde geschoven.) Als ik niet betaalde ging ik direct de gevangenis in. En dan werd het drie weken gevangenisstraf met een proeftijd van twee jaar. Klassejustitie, dat was duidelijk. Die fl 1500,- heb ik direct weten te betalen. De ziekenhuiskosten wist een bevriende advocaat / kunstverzamelaar al snel te niet te doen. In het ziekenhuis begreep men dat niet alleen de tandarts rekening misplaats was ingezet. Maar ja ........ het Koninklijke lintje was ik als KANS wel kwijt !!! En ik had het juist willen inzetten binnen een schilderij. Op willen nemen in het kunstwerk. Per slot deel ik met Willem Alexander het SS verleden van onze vaders. Dat schept emotioneel een band. 

OK. Nu heb ik een driemansgraf = groep te koop in Usselo bij Enschede. Een graf als kunstwerk ! Kunstwerk met inhoud in overtreffende trap. Uniek als zodanig. Kostprijs  ? Het onderhoud tot in lengte der dagen. Het verhaal = Zie de mens. Oorlogstrauma, bloedziekte, het gevecht. Het ligt keurig bij elkaar = Compositie. Rafaël had het in deze tijd als beeld = transformatie, gemaakt kunnen hebben. Welke kunstverzamelaar wil nou niet zo'n kunstwerk = beeldtaal en verbeelding, in bescherming nemen naar de toekomst. Een toekomst vol Robots. Op internet is het kunstwerk o.a. te vinden bij Rudy Klomp / Jantina. Laat u niet weerhouden betreffende het ongerijmde. Leven = kunst. De dood is slechts een quasideeltje waarmee wij met ons zelf in gesprek zijn. Het bewustzijn is als een brug. Ga er over maar bouw er geen huis op.

Rudy Klomp. Juni 2019.